Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
رَوَى الدَّارَقُطْنِيُّ عَنْ أَنَسٍقَالَ: دَخَلَ رَجُلٌالْمَسْجِدَ وَرَسُولُاللهِ صلى الله عليه وسلم يَخْطُبُ،فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّصلى الله عليه وسلم: «يَافُلَانُ، أَصَلَّيْتَ؟» قَالَ: لَا، قَالَ: «قُمْفَصَلِّ». ثُمَّ انْتَظَرَهُحَتَّى صَلَّى. وَفِي رِوَايَةٍ: وَأَمْسَكَ عَنِالْخُطْبَةِ حَتَّىفَرَغَ مِنْ صَلَاتِهِ.
Дора Қутний Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам хутба қилиб турганларида бир киши масжидга кириб келди. Шунда у зот:
«Эй Фалончи, намоз ўқидингми?» дедилар.
«Йўқ», деди.
«Тур! Намоз ўқиб ол!» дедилар ва у намоз ўқиб бўлгунича кутиб турдилар».
Бошқа бир ривоятда:
«То у намозини ўқиб бўлгунича хутбани тўхтатиб турдилар», дейилган.
Субҳдан кейин унинг суннатидан бошқа нафл макруҳдир. Шунингдек, аср адо қилинганидан кейин, то шомни адо қилгунча ҳам шундай.
عَنِ ابْنِعَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُعَنْهُمَا قَالَ: شَهِدَعِنْدِي رِجَالٌ مَرْضِيُّونَ، وَأَرْضَاهُمْ عِنْدِيعُمَرُ، أَنَّ النَّبِيَّصلى الله عليه وسلم نَهَىعَنِ الصَّلَاةِ بَعْدَالصُّبْحِ حَتَّى تَشْرُقَالشَّمْسُ، وَبَعْدَالْعَصْرِ حَتَّى تَغْرُبَ. رَوَاهُ الْخَمْسَةُ.
Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади. У киши:
«Менга энг рози бўлинган кишилар гувоҳлик бердилар. Уларнинг ичида энг рози бўлингани Умардир:
«Албатта, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бомдод намозидан кейин то қуёш чиққунча ва асрдан кейин (қуёш) ботгунча намоз ўқишдан қайтарганлар».
Бешовлари ривоят қилишган.
Бу икки вақтда нафл намоз ўқиш макруҳдир. Тиловат саждаси, жаноза намози ва қазо намоз ўқиса жоиз. Лекин бу вақтларда тавофдан кейин вожиб бўладиган икки ракат намоз, шунингдек, нафл намозларнинг қазоси ва назр қилинган намозларни ўқиш таҳриман макруҳдир.
Уламоларимиз мазкур далиллар ва улардан бошқа ҳужжатлару қоидаларни ишга солиб, намоз ўқиш ҳаром ёки макруҳ бўлган вақтларни тартибли равишда баён қилиб берганлар.
«Кифоя» китобининг биринчи жузи асосида тайёрланди