Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абдуллоҳ ибн Амр ибн Осдан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Икки мўминнинг руҳи бир кунлик масофадан туриб ўзаро мулоқотда бўлади. Ўзлари бир-бирини кўрмаса ҳам», дедилар».
Дарҳақиқат, мўминлар ўзаро муҳаббат қўйсалар, бир-бирларини эсдан чиқармайдилар, доимо биродарларининг ҳақларига дуо қилиб турадилар.
Бошқа-бошқа шаҳарда, бир-биридан узоқда яшаса ҳам, доимо бир-бирларини эслаб, дуода бўлиб турадилар, борган-келганлардан салом айтиб юборадилар, хуллас, улар қалбан, руҳан доимо бирга бўладилар.
Ибн Аббосдан ривоят қилинади:
«Баъзан неъматларга ношукрчилик бўлади. Гоҳида қариндошлик алоқалари узилади. Бироқ қалб яқинлиги каби нарсани кўрганимиз йўқ».
Қалблар яқин бўлиб қолгандан кейин уни ажратиш қийин. Қиёматлик дўст тутинганлар бир умрга улфат бўладилар, Аллоҳнинг наздида дўст бўладилар.
Умайр ибн Исҳоқдан ривоят қилинади:
«Биз ўзимизча одамлар ўртасида биринчи бўлиб улфатчилик кўтарилса керак, деб юрардик».
Демак, одамлар ўртасида улфатчилик бўлиши яхшилик аломати экан. Улфатчиликнинг кўтарилиши эса қиёмат яқинлашганининг аломатларидан бири экан.
«Одоблар хазинаси» китоби асосида тайёрланди