Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.

عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سَمْعَانَ رَضِي اللهُ عَنْهُ قَالَ: ذَكَرَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الدَّجَّالَ ذَاتَ غَدَاةٍ، فَخَفَّضَ فِيهِ وَرَفَعَ حَتَّى ظَنَنَّاهُ فِي طَائِفَةِ النَّخْلِ، فَلَمَّا رُحْنَا إِلَيْهِ عَرَفَ ذَلِكَ فِينَا، فَقَالَ: مَا شَأْنُكُمْ؟ قُلْنَا: يَا رَسُولَ اللهِ ذَكَرْتَ الدَّجَّالَ غَدَاةً، فَخَفَّضْتَ فِيهِ وَرَفَّعْتَ حَتَّى ظَنَنَّاهُ فِي طَائِفَةِ النَّخْلِ، فَقَالَ: «غَيْرُ الدَّجَّالِ أَخْوَفُنِي عَلَيْكُمْ إِنْ يَخْرُجْ وَأَنَا فِيكُمْ فَأَنَا حَجِيجُهُ دُونَكُمْ، وَإِنْ يَخْرُجْ وَلَسْتُ فِيكُمْ فَامْرُؤٌ حَجِيجُ نَفْسِهِ، وَاللهُ خَلِيفَتِي عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ، إِنَّهُ شَابٌّ قَطَطٌ عَيْنُهُ طَافِئَةٌ كَأَنِّي أُشَبِّهُهُ بِعَبْدِ الْعُزَّى بْنِ قَطَنٍ، فَمَنْ أَدْرَكَهُ مِنْكُمْ فَلْيَقْرَأْ عَلَيْهِ فَوَاتِحَ سُورَةِ الْكَهْفِ إِنَّهُ خَارِجٌ خَلَّةً بَيْنَ الشَّأْمِ وَالْعِرَاقِ فَعَاثَ يَمِينًا وَعَاثَ شِمَالًا، يَا عِبَادَ اللهِ فَاثْبُتُوا»، قُلْنَا: يَا رَسُولَ اللهِ وَمَا لَبْثُهُ فِي الْأَرْضِ؟ قَالَ: «أَرْبَعُونَ يَوْمًا، يَوْمٌ كَسَنَةٍ، وَيَوْمٌ كَشَهْرٍ، وَيَوْمٌ كَجُمُعَةٍ، وَسَائِرُ أَيَّامِهِ كَأَيَّامِكُمْ». قُلْنَا: يَا رَسُولَ اللهِ فَذَلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَسَنَةٍ أَتَكْفِينَا فِيهِ صَلَاةُ يَوْمٍ؟ قَالَ: «لَا، اقْدُرُوا لَهُ قَدْرَهُ»، قُلْنَا: يَا رَسُولَ اللهِ وَمَا إِسْرَاعُهُ فِي الْأَرْضِ؟ قَالَ: «كَالْغَيْثِ اسْتَدْبَرَتْهُ الرِّيحُ فَيَأْتِي عَلَى الْقَوْمِ فَيَدْعُوهُمْ فَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَجِيبُونَ لَهُ فَيَأْمُرُ السَّمَاءَ فَتُمْطِرُ وَالْأَرْضَ فَتُنْبِتُ فَتَرُوحُ عَلَيْهِمْ سَارِحَتُهُمْ أَطْوَلَ مَا كَانَتْ ذُرًا وَأَسْبَغَهُ ضُرُوعًا وَأَمَدَّهُ خَوَاصِرَ ثُمَّ يَأْتِي الْقَوْمَ فَيَدْعُوهُمْ فَيَرُدُّونَ عَلَيْهِ قَوْلَهُ فَيَنْصَرِفُ عَنْهُمْ فَيُصْبِحُونَ مُمْحِلِينَ لَيْسَ بِأَيْدِيهِمْ شَيْءٌ مِنْ أَمْوَالِهِمْ وَيَمُرُّ بِالْخَرِبَةَ، فَيَقُولُ لَهَا: أَخْرِجِي كُنُوزَكِ فَتَتْبَعُهُ كُنُوزُهَا كَيَعَاسِيبِ النَّحْلِ ثُمَّ يَدْعُو رَجُلًا مُمْتَلِئًا شَبَابًا فَيَضْرِبُهُ بِالسَّيْفِ فَيَقْطَعُهُ جَزْلَتَيْنِ رَمْيَةَ الْغَرَضِ ثُمَّ يَدْعُوهُ فَيُقْبِلُ وَيَتَهَلَّلُ وَجْهُهُ يَضْحَكُ فَبَيْنَمَا هُوَ كَذَلِكَ إِذْ بَعَثَ اللهُ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ y فَيَنْزِلُ عِنْدَ الْمَنَارَةِ الْبَيْضَاءِ شَرْقِيَّ دِمَشْقَ بَيْنَ مَهْرُودَتَيْنِ وَاضِعًا كَفَّيْهِ عَلَى أَجْنِحَةِ مَلَكَيْنِ إِذَا طَأْطَأَ رَأْسَهُ قَطَرَ وَإِذَا رَفَعَهُ تَحَدَّرَ مِنْهُ جُمَانٌ كَاللُّؤْلُؤِ فَلَا يَحِلُّ لِكَافِرٍ يَجِدُ رِيحَ نَفَسِهِ إِلَّا مَاتَ وَنَفَسُهُ يَنْتَهِي حَيْثُ يَنْتَهِي طَرْفُهُ فَيَطْلُبُهُ حَتَّى يُدْرِكَهُ بِبَابِ لُدٍّ فَيَقْتُلُهُ ثُمَّ يَأْتِي عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ قَوْمٌ قَدْ عَصَمَهُمُ اللهُ مِنْهُ فَيَمْسَحُ عَنْ وُجُوهِهِمْ وَيُحَدِّثُهُمْ بِدَرَجَاتِهِمْ فِي الْجَنَّةِ فَبَيْنَمَا هُوَ كَذَلِكَ إِذْ أَوْحَى اللهُ إِلَى عِيسَى إِنِّي قَدْ أَخْرَجْتُ عِبَادًا لِي لَا يَدَانِ لِأَحَدٍ بِقِتَالِهِمْ فَحَرِّزْ عِبَادِي إِلَى الطُّورِ وَيَبْعَثُ اللهُ يَأْجُوجَ وَمَأْجُوجَ وَهُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ فَيَمُرُّ أَوَائِلُهُمْ عَلَى بُحَيْرَةِ طَبَرِيَّةَ فَيَشْرَبُونَ مَا فِيهَا وَيَمُرُّ آخِرُهُمْ فَيَقُولُونَ لَقَدْ كَانَ بِهَذِهِ مَرَّةً مَاءٌ وَيُحْصَرُ نَبِيُّ اللهِ عِيسَى وَأَصْحَابُهُ حَتَّى يَكُونَ رَأْسُ الثَّوْرِ لِأَحَدِهِمْ خَيْرًا مِنْ مِائَةِ دِينَارٍ لِأَحَدِكُمْ الْيَوْمَ فَيَرْغَبُ نَبِيُّ اللهِ عِيسَى وَأَصْحَابُهُ فَيُرْسِلُ اللهُ عَلَيْهِمُ النَّغَفَ فِي رِقَابِهِمْ فَيُصْبِحُونَ فَرْسَى كَمَوْتِ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ يَهْبِطُ نَبِيُّ اللهِ عِيسَى وَأَصْحَابُهُ إِلَى الْأَرْضِ فَلَا يَجِدُونَ فِي الْأَرْضِ مَوْضِعَ شِبْرٍ إِلَّا مَلَأَهُ زَهَمُهُمْ وَنَتْنُهُمْ فَيَرْغَبُ نَبِيُّ اللهِ عِيسَى وَأَصْحَابُهُ إِلَى اللهِ فَيُرْسِلُ اللهُ طَيْرًا كَأَعْنَاقِ الْبُخْتِ فَتَحْمِلُهُمْ فَتَطْرَحُهُمْ حَيْثُ شَاءَ اللهُ ثُمَّ يُرْسِلُ اللهُ مَطَرًا لَا يَكُنُّ مِنْهُ بَيْتُ مَدَرٍ وَلَا وَبَرٍ فَيَغْسِلُ الْأَرْضَ حَتَّى يَتْرُكَهَا كَالزَّلَقَةِ ثُمَّ يُقَالُ لِلْأَرْضِ أَنْبِتِي ثَمَرَتَكِ وَرُدِّي بَرَكَتَكِ فَيَوْمَئِذٍ تَأْكُلُ الْعِصَابَةُ مِنَ الرُّمَّانَةِ وَيَسْتَظِلُّونَ بِقِحْفِهَا وَيُبَارَكُ فِي الرِّسْلِ حَتَّى أَنَّ اللِّقْحَةَ مِنْ الْإِبِلِ لَتَكْفِي الْفِئَامَ مِنْ النَّاسِ وَاللِّقْحَةَ مِنَ الْبَقَرِ لَتَكْفِي الْقَبِيلَةَ مِنْ النَّاسِ، وَاللِّقْحَةَ مِنْ الْغَنَمِ لَتَكْفِي الْفَخِذَ مِنَ النَّاسِ، فَبَيْنَمَا هُمْ كَذَلِكَ إِذْ بَعَثَ اللهُ رِيحًا طَيِّبَةً فَتَأْخُذُهُمْ تَحْتَ آبَاطِهِمْ فَتَقْبِضُ رُوحَ كُلِّ مُؤْمِنٍ وَكُلِّ مُسْلِمٍ وَيَبْقَى شِرَارُ النَّاسِ يَتَهَارَجُونَ فِيهَا تَهَارُجَ الْحُمُرِ فَعَلَيْهِمْ تَقُومُ السَّاعَةُ». رَوَاهُ مُسْلِمٌ وَالتِّرْمِذِيُّ وَأَبُو دَاوُدَ.

Наввос ибн Самъон розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Бир куни эрталаб Расулуллоҳ алайҳиссалом Дажжол ҳақида сўзладилар. У зот у ҳақда гоҳ секин, гоҳ қаттиқ гапирганларидан биз у яқин орадаги хурмозорларнинг бирида бўлса керак, деб ўйлаб қолдик. Кечки пайт у зотнинг ҳузурларига борганимизда бизни ўша аҳволда кўриб, «Сизларга нима бўлди?» дедилар. «Эй Аллоҳнинг Расули, эрталаб Дажжол ҳақида гапирдингиз, у ҳақда гоҳ секин, гоҳ қаттиқ гапирганингиз учун яқин орадаги хурмозорларнинг бирида бўлса керак, деб ўйлаб қолдик», дедик. У зот шундай дедилар: «Мен сизлар хусусингизда Дажжолдан эмас, бошқа нарсадан қўрқяпман. Агар у чиқсаю, мен орангизда бўлсам, сизларсиз унга ўзим кифоя қиламан. Лекин у чиққанда мен орангизда бўлмасам, ҳар ким ўзини-ўзи ҳимоя қилади. Ҳар бир мусулмонни Аллоҳга топширдим. Дажжол ёш, жингалаксоч, бир кўзи бўртиб чиққан бўлади. Мен уни худди Абдул Уззо ибн Қатанга ўхшатаман. Сизлардан ким унга дуч келса, унга қарши Каҳф сурасининг бошини ўқисин. У Шом билан Ироқ орасидан чиқади, ўнгу чапини фасод билан тўлдиради. Эй Аллоҳнинг бандалари! Собит бўлинглар!» дедилар. «Эй Аллоҳнинг Расули, у ер юзида қанча муддат бўлади?» дедик. «Қирқ кун туради. Бир куни бир йилдек, бир куни бир ойдек, бир куни эса ҳафта каби бўлади. Қолган кунлар эса ҳозирги кунларингиз каби бўлади», дедилар. «Эй Аллоҳнинг Расули, ўша бир йилдек кунда бир кунлик намоз ўқисак кифоя қиладими?» дедик. «Йўқ! Ўша (бир йилга тенг) куннинг ҳисобини оласизлар», дедилар. «Эй Аллоҳнинг Расули, унинг ер юзидаги тезлиги қандоқ?» дедик. «Худди шамол учириб юрган булутдек юради. У бир қавмнинг олдига келиб, даъват қилади, улар унга иймон келтириб, ижобат қилишади. У осмонга амр қилса, ёмғир ёғади. Ерга амр қилса, набототлар униб чиқади. Ўтлаб юрган ҳайвонлар кечқурун ўркачи энг узун, елинлари энг тўлган, қоринлари энг шишган ҳолда келади. Сўнгра у бошқа қавмга келиб, уларни даъват қилади, улар унга ўзининг гапини қайтаришади. У уларинг олдидан қайтиб кетади. Сўнг улар қаҳатчиликка учраб, қўлларида молларидан ҳеч нарса қолмайди. У бир хароба ёнидан ўтаётиб, унга «Хазиналарингни чиқар!» дейди. Унинг хазиналари асаларилар маликасига эргашгандек унга эргашади. Кейин бир ёш, навқирон йигитни чақириб, қилич билан уриб, уни иккига бўлиб ташлайди, бўлакларининг ораси икки ўқ етадиганчалик бўлади. Сўнг уни чақирса, юзларида кулги барқ урган ҳолда юриб келади. Ана шундай ҳолатда Аллоҳ Ийсо алайҳиссаломни юборади. У зот Димашқнинг шарқий тарафидаги оқ минорадан, икки бўялган кийимда, икки қўлини икки фариштанинг қанотига қўйган ҳолда тушиб келади. Бошини эгса, қатралар томиб туради. Бошини кўтарса, луълуъ каби доналар тўкилиб туради. У зотнинг нафасини сезган кофир борки, шу заҳоти ўлади, унинг нафаси эса кўзи етган ерга бориб етади. У зот уни (Дажжолни) излаб, Бобу Лудда топиб ўлдиради. Кейин Ийсо ибн Марямнинг ҳузурига Аллоҳ ундан (Дажжолдан) сақлаган қавм келади. У зот уларнинг юзини силаб, уларнинг жаннатдаги даражалари ҳақида сўзлайди. Шундай ҳолатда Аллоҳ Ийсо алайҳиссаломга ваҳий қилиб, «Мен уларга қарши уруш қилишга ҳеч кимнинг кучи етмайдиган бандаларимни чиқардим. Бандаларимни Турга қўрғон қилиб, ўша ерга қўй», дейди. Кейин Аллоҳ яъжуж-маъжужни юборади. Улар ҳар томондан оқиб кела бошлайди. Уларнинг аввали Тобария кўли олдидан ўтаётиб, ундаги ҳамма сувни ичиб қўяди. Охиргилари ўтаётиб, «Бу ерда бир вақтлар сув бор эди», дейди. Аллоҳнинг Набийси Ийсо ва унинг асҳоблари қамал қилинадилар, ҳаттоки уларга ҳўкизнинг боши сизларга бугунги кундаги юз динордан ҳам яхши бўлиб қолади, Аллоҳнинг Набийси Ийсо ва унинг асҳоблари (ўлимга) рағбат қилиб қоладилар. Шунда Аллоҳ уларга (яъжуж-маъжужга) бўйин томондан «нағаф» қуртини юборади. Ҳаммалари бир жон ўлгандек, ўликка айланади. Сўнгра Аллоҳнинг Набийси Ийсо ва унинг асҳоблари ерга тушадилар. Ер юзида яъжуж-маъжужларнинг ёғи ва сассиғи етмаган бир қарич ҳам жой қолмаган бўлади. Аллоҳнинг Набийси Ийсо ва унинг асҳоблари Аллоҳга рағбат қилиб қоладилар. Шунда Аллоҳ туянинг бўйнига ўхшаган қушларни юборади. Улар анавиларни кўтариб олиб бориб, Аллоҳ истаган жойга ташлаб келадилар. Сўнгра Аллоҳ бир ёмғир юборади, бу ёмғирдан лой ёки жундан қилинган бирорта уй панада қолмайди. Бу ёмғир ерни ювиб, ойнадек қилиб қўяди. Кейин ерга «Экинларингни ўстир, баракангни қайтар», дейилади. Ўша кунда одамлар бир дона анорни еб, пўстлоғини соябон қиладилар. Чорвага шунчалик барака киритиладики, бир туянинг сути катта бир жамоага етади, битта сигирнинг сути бир қабилага етади, бир қўйнинг сути бир уруғ одамларга етади. Шундоқ ҳолатда Аллоҳ бир ёқимли шамолни юборади, у уларнинг қўлтиқларидан ўтиб, барча мўмин-мусулмонларнинг руҳини қабз қилади, ер юзида одамларнинг фақат ёмонлари қолади. Улар эшакка ўхшаб яқинлик қилишади. Ана ўшаларнинг бошида Қиёмат қойим бўлади».

Муслим, Термизий ва Абу Довуд ривоят қилганлар.

Шарҳ: Бу ҳадисда ҳам Қиёматнинг кўплаб аломатлари баён қилинмоқда.

«У ҳақда гоҳ секин, гоҳ қаттиқ гапирдилар», яъни Пайғамбар алайҳиссалом Дажжолни таги паст, ҳеч нарсага арзимаслигини ҳам айтдилар, шу билан бирга, унинг фитнаси энг катта фитна эканлигини ҳам таъкидладилар.

«Сизлардан ким унга дуч келса, унга қарши Каҳф сурасининг бошини ўқисин». Бу ҳақда бошқа ривоятлар ҳам кўп.

Абу Дардо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким Каҳф сурасининг бошидан ўн оятини ёдласа, Дажжолдан сақланади», деганлар».

Муслим, Абу Довуд ва Термизий ривоят қилганлар. Термизийнинг лафзида «Ким Каҳф сурасининг бошидан уч оятни ўқиса, Дажжол фитнасидан сақланади», дейилган.

Бошқа бир ривоятда «Ким Каҳф сурасининг охиридан ўн оятини ёдласа, Дажжолдан сақланади», дейилган.

«Эй Аллоҳнинг Расули, ўша бир йилдек кунда бир кунлик намоз ўқисак кифоя қиладими?» дедик. «Йўқ! Ўша (бир йилга тенг) куннинг ҳисобини оласизлар», дедилар.

Демак, кун одатдагидан узоқ бўлиб кетгани учун йигирма тўрт соатлик вақтни чамалаб, шунча вақт ичида ўқилиши лозим бўлган намозлар ўқилади.

«Бошини эгса, қатралар томиб туради. Бошини кўтарса, луълуъ каби доналар тўкилиб туради», яъни Ийсо алайҳиссалом покиза ҳолда тушадилар, у кишидан ғусл ва таҳоратнинг сувлари томчилаб турган бўлади.

«У зот уни излаб, Бобу Лудда топиб, ўлдиради», яъни Ийсо алайҳиссалом Дажжолни излаб топиб, Байтул-Мақдисдаги Лудд деган жойнинг эшиги олдида ўлдирадилар.

«Шундай ҳолатда Аллоҳ Ийсо алайҳиссаломга ваҳий қилиб, «Мен уларга қарши уруш қилишга ҳеч кимнинг кучи етмайдиган бандаларимни чиқардим. Бандаларимни Турга қўрғон қилиб, ўша ерга қўй», дейди».

Ҳеч ким қарши тура олмайдиган бандалар – яъжуж-маъжужлардир.

Хулоса қилиб айтадиган бўлсак, Қиёматнинг энг катта аломати Дажжолнинг чиқиши бўлар экан. Дажжол (кўзбўямачи, ёлғончи) – ўша одамнинг лақабидир, ниҳоятда кўп алдамчилик қилгани учун шу лақабни олган. Шунингдек, у ҳақни ботил билан кўмиб ташлаш қобилиятига ҳам эга. У асли яҳудийдир. Мадинаи Мунавварага нисбатан машриқ тарафдан чиқади. У одамлар орасида солиҳман, тақводорман деб даъво қилади, кейинроқ эса худолик даъвосини қилади. Унга жуда кўп одамлар, хусусан, яҳудийлар эргашади. Дажжолнинг тана тузилишида ўзига хос аломатлар бўлади, бир кўзи теп-текис бўлади, фарзанди бўлмайди, Макка ва Мадинага кира олмайди, пешонасига «кофир» деб ёзилган бўлади.

«Фитналар ва Қиёмат аломатлари» китобидан