Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абу Ҳанифа Нўъмон ибн Собит (Имом Аъзам) шундай ҳикоя қилади: «Ҳаж ибодати пайтида бешта хатога йўл қўйган эканман. Бу хатоларни ўшанда бир сартарош ўнглаб қўйган эди. Эҳромдан чиқиш учун соч олдирмоқчи бўлиб сартарошга бордим.
- Сочимни неча пулга олиб қўясиз? - дея сўрадим.
- Аллоҳ сизни тўғри йўлга бошласин, одатда ибодатда шартлашилмайди. Ўтиринг, ҳиммат сиздан, - деди у.
Хижолат тортиб ўтирдим. Мен қиблага ён тарафим билан ўтириб олган эдим. Сартарош бу камчилигимни ҳам тўғрилади. Қиблага юзландим ва баттарроқ хижолат бўлдим. Сартарошга бошимнинг чап ёнини тутган эдим, ўнг тарафни талаб қилди. Бажардим. Сочимни олаётганида унинг буйруқларидан ҳайратланиб индамай ўтиравердим.
- Нега жим бўлиб қолдингиз? Такбир айтинг, - деди у. Такбир айтдим. Соч олдириб бўлгач, кетишга шайландим.
- Қаерга кетяпсиз?, - деб сўради.
- Уйга.
- Икки ракъат намоз ўқинг. Кейин истаган ишингизни қилаверасиз, - деди сартарош.
Айтганларини бажардим. Бу гаплар сартарошдан эмас, балки олим одамдангина чиқиши мумкин эди.
- Ибодатнинг бу қоидаларини кимдан ўргангансиз? - деб сўрадим ундан минг андиша билан.
Баракаллоҳ. Ато ибн Абу Рабоҳдан ўргандим. Одамларга ҳам шуни тавсия қиляпман, - деди сартарош».
«Кўҳна дунё ва ривоятлари» китобидан