Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
– Яхши, қўлинг тез келишди. Болғани ўз вақтида ур! Олдин ёки кейин урмагин! Бир хил оҳангда ва эҳтиёт бўлиб ур!
– Қара, Бишр, кўряпсанми? Темир ҳам юпқалашди. Ана шундай. Аста-секин юмшаб, бошқача шаклга киради.
– Ҳа, уста. Ҳақиқатан чиройли шаклга кирди. Қанийди мен ҳам шунга ўхшаб ўзгарсам.
– Ёнган ўзгаради.
– Ёнган?
– Ҳа. Ёниш керак!
– Ёнмоқ истайман! Ёнишим керак! Ёниш! Менга ёнишни ўргатинг, уста!
– Бу жуда қийин иш!
– Чидайман!
– Ҳар лаҳза тавба қилиш керак!
– Тавба қилдим!
– Ҳаром луқма ема!
– Емайман!
– Ҳаром жойга борма!
– Бормайман!
– Зино қилма!
– Қилмайман!
– Кибрланма!
– Яна!
– Ҳақ бўлсанг ҳам жанжаллашма!
– Яна!
– Омонатга хиёнат қилма!
– Яна!
– Бировнинг дилини оғритма!
– Яна!
– Бировнинг ҳаққини ема!
– Тавба қилдим! Ҳаром емайман! Ёлғон гапирмайман! Бировнинг дилини оғритмайман! Ҳеч ким билан жанжал қилмайман! Бировнинг омонатига хиёнат қилмайман! Кибрланмайман!
– Олов темирни қиздиргани каби Аллоҳ сенинг гуноҳларингни ёқиб, кулга айлантирсин!