Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Умар ибн Абдулазиз раҳматуллоҳи алайҳи ўзларидан ўн бир ўғил қолдирдилар. Вафотларидан кейин ҳар бир ўғилга бир динорнинг саккиздан бири тегди. У зот вафотлари чоғида: “Эй ўғилларим, менинг васият қилиб қолдирадиган молу давлатим йўқ” дедилар.
Ҳишом ибн Абдулмалик ўзидан ўн бир ўғил қолдирди. Вафотидан кейин ҳар бир ўғилга бир миллион динордан тегди. Бироқ Умар ибн Абдулазизнинг ўғилларини ҳеч ким камбағал ҳолатда кўрмади. Улар доимо бой, ўзига тўқ бўлиб яшашди. Ҳатто улардан бирлари Аллоҳ йўлида курашга чиққан юз мингта чавандозни керакли қурол-аслаҳа ва кийим-бош билан, уларнинг отларини эса, етарли ем-ҳашак билан таъминлади.
Ҳишом ибн Абдулмаликнинг фарзандларига эса кўп мерос тегишига қарамасдан, уларнинг барчаси камбағал ҳолатда яшади. Уларни ҳеч ким бой-бадавлат ҳолда кўрмади.
Ҳоний Ҳожининг “Солиҳлар ҳаётидан минг бир қисса”
китобидан Нозимжон Ҳошимжон таржимаси