Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Бир солиҳ зот ҳар куни Қуръони Каримдан ўн пора ўқишни одат қилиб олган эди. Бир куни Ёсин сурасини ўқиб ўтириб, «У ҳолда мен аниқ залолатда бўламан-ку!» деган оятни ўқиди-ю, жони узилди. Атрофдагилар ҳайрон бўлиб, «Бу одам солиҳ киши эди. Қандай қилиб унинг умри «У ҳолда мен аниқ залолатда бўламан-ку!» ояти билан ниҳояланди?» дейишди. Кейин бир киши уни тушида кўриб, «Аҳволинг қандай? Аллоҳ сенга қандай муомала қилди?» деб сўради. Солиҳ зот: «Мени дафн қилиб кетишгач, икки фаришта келиб, «Роббинг ким?» деб сўради. Уларга ўқиётган оятларимни давом эттириб, «Мен Роббингизга иймон келтирганман, менга қулоқ солинглар!» дедим. Шунда менга «Жаннатга кир!» дейишди. Мен эса «Қанийди Роббим мени мағфират қилиб, икром этилганлардан қилганини қавмим билса!» оятини ўқидим».
«Солиҳлар гулшани» китобидан