Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Мусмиъ ибн Осим айтади: «Абдулазиз ибн Салмон, Килоб ибн Жарий, Салмон Аъражлар билан бир соҳилда тунадик. Бир пайт Килоб йиғлай бошлади. Уни йиғлаётганини кўриб, Абдулазиз ҳам йиғлади. Бундан таъсирланган Салмон ҳам уларга қўшилиб йиғлади. Мен ҳам уларга қўшилиб йиғлаб юбордим, лекин улар нега йиғлаётганини билмас эдим. Бир оздан сўнг Абдулазиздан: «Эй Абу Муҳаммад, бу кеча нега йиғладингиз?» деб сўрадим. У: «Мен денгиз мавжига қарадим. Унинг тўлқинларини кўриб, дўзахдаги табақалар эсимга тушди. Шунинг учун йиғладим», деди. Килоб ва Салмондан сўрасам, улар ҳам шундай дейишди. Энг ёмон одам мен бўлсам керак, чунки мен уларнинг йиғлаётганига раҳмим келиб йиғлаган эдим».
«Cолиҳлар гулшани» китобидан