Абу Муҳаммад Жаъфар ибн Шуайб аш-Шоший ҳижрий 287 (милодий 901) йили Нишопурда Абу Аҳмад Муҳаммад ибн Юсуф ат-Тамомий ва Абу Рабиъ Холид ибн Юсуф ас-Самтий, Яъқуб ибн Ҳумайд, Исо ибн Ҳаммод ва Абу Тоҳир Аҳмад ибн Амр ас-Сарҳдан ҳадис илмидан таълим олганлар. Ўзларидан эса Абу Абдуллоҳ Муҳаммад ибн Яъқуб ал-Ҳофиз ва Абу Бакр Аҳмад ибн Али ар-Розий ал-Ҳофиз ҳадис ривоят қилганлар. Бир куни бир киши Абу Муҳаммад Жаъфар аш-Шошийдан: «Ас-сафъу ҳоррун ав-боридун?» (Юзга шапалоқ уриш иссиқми ёки совуқми?) – деб сўрабди. У киши: «Мо дома фил каффи фаҳува боридун ва изо вақаъа алал важҳи фаҳува ҳоррун» (Модомики кафтингда бўлса, у совуқдир. Агар юзга тегса, унда иссиқ»), – деб жавоб берибдилар.