Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Муҳаммад ибн ал-Мунташирдан:
“Бир одам Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳуга:
– Аллоҳнинг китобидаги энг шиддатли ва қўрқинчли оятни биламан, – деди. Умар розияллоҳу анҳу бир таёқни олиб, уни астагина урди ва:
– Ўзингча қандай “тадқиқот” ўтказдингки, бундай бир оятни учратдинг? – дегач, ҳалиги киши у ердан кетди.
Эртасига Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу ўша одамга учраб:
– Сен айтмоқчи бўлган қайси оят эди? – деб сўрадилар.
– “Ким бирор ёмонлик қилса, албатта жазосини кўради” оятидир. Зеро, ҳеч ёмонлик қилмаган одам йўқ. Шунга кўра, бирортамиз ҳам азобдан қутула олмаймиз (нажот тополмаймиз), – деди у киши.
Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу бунга жавобан:
– Бу оят нозил бўлганида биз шунчалар қўрқдикки, ҳатто овқат ея олмай қолдик. Ниҳоят, Аллоҳ таоло: “Ким бирон бир ёмон иш қилса ёки ўз жонига жабр қилса, сўнгра Аллоҳдан мағфират сўраса, Аллоҳнинг мағфират қилувчи ва меҳрибон эканини топар – кўрар” (Нисо, 110-оят) мазмунли ояти каримани нозил қилди, – дедилар”.
“Қалбимизнинг нури” китобидан