Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Сўфилардан бири халқнинг ўзига эътибор бермоғи учун бошидаги саллани улкан қилиб ўради; ичини бўз бўлаклари билан тўлдирди. Табиийки, бу ҳайбатли саллани кўрганлар, ичида анча газлама бўлса керак, деб ўйларди.
Сўфи бир кун мадрасага кетаётганда ўғри саллани олиб қочди. Сўфи ортидан бақирди:
– Саллани оч, саллани оч. Ичидагига аввал қара, кейин олиб кет.
Ўғри қочаркан, қўлтиғидаги саллани еча бошлади. Қараса, салланинг ичи бўз ва тери парчалари, пахта бўлаклари билан лиқ тўла экан. Охири, қўлида фақат бир қулоч бўз қолди, холос.
Қўлидагини ерга урди:
– Оҳ, пасткаш одам. Мен бу ҳайбатли саллада бир нарсалар бор, деб ўйлагандим.
Сенинг ҳийланг мени расво қилди, дея ҳайқирди. Бу сўзларни эшитган сўфи:
– Ўғлим, дунё мана шунақа. Менинг саллам каби яхши кўринади, аммо сўнгида вафосизлигини кўрсатади, беш пулга арзимайди, эски-туски бўлакларга айланади, деди.
“Маснавий”дан