Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Муҳаммад ибн Усмон отасидан ривоят қилади:
«Ҳориса ибн Нўъмоннинг кўзлари кўрмас эди. Шунинг учун намоз ўқийдиган ҳужрага эшик олдигача бир ип тортиб қўйганди. Бирор тиланчи келса, шу ипдан тутиб эшиккача борар ва садақа берар эди.
Фарзандлари:
– Отажон, нега ўзингизни бунча овора қиласиз? Сизнинг ўрнингизда бу ишни биз ҳам қиламиз-ку, – дейишди.
Шунда Ҳориса ибн Нўъмон:
– Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Кишининг ўз қўли билан камбағалга (садақа) бериши, уни ёмон ҳолларга тушиб қолишидан сақлайди”, дея марҳамат қилганларини эшитганман, – деб жавоб берибди.
“Қалбимизнинг нури” китобидан