Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Умар розияллоҳу анҳунинг халифалик йилларидан бирида қаҳатчилик бўлди. Умар розияллоҳу анҳу одамлар билан чиқиб, истисқо намозини ўқидилар. Кийимларини тескари қилиб, ўнгини чапига, чапини ўнгига алмаштирдилар. Кейин қўлларини кўтариб, «Аллоҳим, Сендан мағфират сўраймиз! Бизга ёмғир ёғдиргин», деб дуо қилдилар. Қўлларини юзларига тортар-тортмас, ёмғир ёға бошлади. Шу онда бир неча араблар Умар розияллоҳу анҳунинг ёнига келиб, «Эй мўминларнинг амири, биз саҳрода эдик, устимизга бир булут келди. Ундан шундай овоз чиқаётганини эшитдик: «Эй Абу Ҳафс, сенга ёрдам келди! Эй Абу Ҳафс, сенга ёрдам келди».
«Солиҳлар гулшани» китобидан