Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Бир куни бир яҳудий келиб Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламдан маъсият (ирода) ҳақида сўради.
– Маъсият ёлғиз Аллоҳникидир, – дедилар Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам.
– Сен шундай деяпсан, аммо агар мен туришни хоҳласамгина тураман, – деди яҳудий.
– Сен ўрнингдан турасан, бироқ Унинг ирода ва истаги билан турасан.
– Хоҳласам, ўтираман ҳам.
– Аллоҳ истаган бўладики, ўтирасан, – дедилар Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам.
– Мен истасам, шу хурмо дарахтини кесаман.
– Аллоҳ истаган бўлса, кесасан.
– Хоҳламасам, кесмайман, – деди яҳудий.
– Аллоҳ кесмаслигингни истаган бўладики, кесмайсан.
Шу асно Жаброил алайҳиссалом тушиб, Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга:
– Сиз ҳам Иброҳим алайҳиссалом каби рақибингизни Аллоҳнинг ёрдами билан мот қилдингиз, – дедилар.
Шунда:
“Сизнинг бирон-бир хурмо дарахтини кесишингиз ёхуд уни кесмай ўз поясида қолдиришингиз Аллоҳнинг изни-иродаси биландир. Аллоҳ йўлдан адашган (фосиқ-итоатсиз) кимсаларни ана шундай уялтириб, расво этар” (Ҳижр сураси, 5-оят) мазмунидаги ояти карима нозил бўлди.
“Қалбимизнинг нури” китобидан