Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Кумайл ибн Зиёд ривоят қиладилар:
«Ҳазрати Али, розияллоҳу анҳу билан бирга айланиб юрар эдик. Жаббон қабристони ёнидан ўтаётганимизда, у киши қабристонга қараб:
– Эй қабрларда ётганлар, эй суяклари чириб, тупроққа қоришганлар, эй қоронғуликларда ёлғиз қолганлар, сизларда нима гап? Биздан сўрасангиз, молларингиз тақсимланди, болаларингиз ўксиз ва етим қолди, хотинларингиз бошқа турмуш қуришди. Бизда ана шундай хабарлар. Сизларда қандай хабарлар бор? – деб сўрадилар.
Сўнгра мен томонга бурилиб:
– Эй Кумайл, агар уларга жавоб қилиш учун изн берилганида: “Озуқанинг энг яхшиси тақводир”, деб айтишган бўлар эди, – дедилар.
Бир оздан кейин эса йиғлаб, бундай дедилар:
– Эй Кумайл, қабр амаллар сандиғидир. Буни фақат ўлганингдан сўнг биласан...»
“Қалбимизнинг нури” китобидан