Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَكِن لاَّ يَشْعُرُونَ
Бақара 12. Огоҳ бўлингки, улар – ўшалар бузғунчилардир, лекин ўзлари сезмаслар.
وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُواْ كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُواْ أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاء أَلا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاء وَلَكِن لاَّ يَعْلَمُونَ
Бақара 13. Ва агар уларга: «Одамлар иймон келтирганидек, иймон келтиринглар», – дейилса, «Эси пастлар иймон келтирганидек, иймон келтирамизми?» – дерлар. Огоҳ бўлингки, албатта, улар – ўзлари эси пастлардир, лекин билмаслар.
Ояти кариманинг маъносидан кўриниб турибдики, мунофиқлар мутакаббир, одамлардан устунликни яхши кўрадиган, ёлғон обрў қозонишга уринадиган бўладилар. Шунинг учун ҳам улар ўзларини баланд тутиб, иймон келтирганларни «эси пастлар» деб аташади.
Аслида инсониятнинг гули иймон келтиради. Мўминлар одамларнинг энг яхшиси ҳисобланадилар. Иймонсиз инсон эса ҳайвондан баттардир. Мунофиқларнинг қалблари маразга, кибр-ҳавога тўла бўлгани учун ўзларини баланд оладилар. Улар диндорликни ақли пастликдан деб биладилар. Уламоларга, иймон йўлида ҳаётларини бағишлаган кишиларга турли айблар тақайдилар, ҳақоратлайдилар. Лекин Аллоҳ таоло барча нарсани кўриб, билиб турувчи Зотдир. Кимнинг ким эканини Ўзи яхши билади, одил ва ҳақиқий баҳони ҳам Ўзи беради:
«Огоҳ бўлингки, албатта, улар – ўзлари эси пастлардир, лекин билмаслар».
Иймон эси борларгина мушарраф бўладиган олий неъматдир. Шунинг учун Аллоҳ мўминларни эси паст, деб ҳақорат қилган мунофиқларни билимсизликда айблайди. Яъни уларнинг билими, ақли йўқ.