Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Кўринди бу кеча гулда муножот,
Забони ҳол билан кечди мулоқот.
Дедим: «Эй гул, нечун чеҳранг қизилдир?»
Деди: «Эй қул, юз изҳори кўнгилдир».
Дедим: «Недан ажаб нозикбадансан?»
Деди: «Дил нозик эрса, найласин тан?!».
Дедим: «Жисмингда йўқ ғунчангдаги бўй?»
Деди: «Хулқинг оғиздан кўрсатар бўй».
Дедим: «Баргинг яшил эркан, гўзалдир»,
Деди: «Орзу-умидлардан масалдир».
Дедим: «Сўлғин кўрингайсан хазонда?»
Деди: «Бу ерга ётмоқдан нишон-да».
Дедим: «Ҳосилларингни не қиларсан?»
Деди: «Сув ичган ўрнимга тўкарман».
Дедим: «Узмиш гулингни бир неча ёш?»
Деди: «То лаб очилди, кетди бу бош!»
Дедим: «Борми сенинг бир боғбонинг?»
Деди: «Жисминг турарми, йўқса жонинг?»
Дедим: «Булбул сенга ошиқ экан кўп?»
Деди: «Боғбондир ишқ аҳлига маҳбуб».
Дедим: «Ҳар япроғинг санъат нишони»,
Деди: «Ҳар бири боғбон достони».
Дедим: « Нега боқарсан кўкка доим?»
Деди: «Дил талпинар, айтиб «илоҳим».
Дедим: «Қанча қуёшдан баҳравар тан?»
Деди: «Ҳар қанча унга юзланарман».
Дедим: «Ёнингда бу ажриққа не бор?»
Деди: «Тушса назарлар, айлагай кор».
Дедим: «Нега гўзаллик рамзи сенсан?»
Деди: «Доим табассум суннат эркан».
Дедим: «Сен қўлма-қўл халқ ичра доим»,
Деди: «Сен ҳам тиконсиз бўл, мулойим».
Дедим: «Эл юзингга мафтун бўларлар?»
Деди: «Бадбўй эсам, ташлаб кетарлар».
Дедим: «Эсса шабода тебранарсан?!»
Деди: «Гар тебранолмассан, синарсан!»
Дедим: «Ари асал олгай гулингдан».
Деди: «Яхши, ёмон бори тилингдан».
Дедим: «Ҳуснингга ошиқлар саноқсиз»,
Деди: «Ўткинчи ҳусн ишқ(қ)а яроқсиз».
Дедим: «Қумғоқ нега гул-ғунча очмас?»
Деди: «Бебаҳра сув бирлан кўкармас».
Дедим: «Меванг йўғ-у, сен серхаридор?»
Деди: «Хушчеҳраликда яхшилик бор».
Дедим: «Жисмингни юлганни нетарсан?»
Деди: «Илгин ўпиб, атрим сепарман».
Дедим: Недир ҳаётинг қилди барбод?»
Деди: «Барвақт очилмоқ бўлди, ҳайҳот!»
Дедим: «Қайдансан-у, сўнг қайга кетмоқ?»
Деди: «Туфроғдан-у, туфроққа қайтмоқ».
Дедим: «Бу ўртада шаънингга не бор?»
Деди: «Гуллик вазифам қилмоқ изҳор».
Дедим: «Умринг, валекин, унча эрмас»,
Деди: «Бир гул бўлишга етмоғи бас».
Дедим: «Энди қачон сен-ла кўришмоқ?»
Деди: «Сен-ла кўришмоқ ўрни учмоқ».
Дедим: «Менга насиҳат айла бир дам»,
Деди: «Туфроғни ёд эт, ожиз одам!»
Дедим: «Менга васият қил, қадрдон»,
Деди: «Қуллик вазифанг, ҳазрат инсон!»
Ҳусайнхон Яҳё Абдулмажид