Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Леонардо да Винчи ўзининг «Адабий ишлар» номли китобида қуйидаги ҳикояни келтиради:
«Бир киши анжир дарахтига осилиб, шохларини қайириб ўзига тортиб пишган меваларини ер эди. Буни кўрган каштан дарахти анжир дарахтига кибр билан деди:
-Эй бечора анжир! Табиат сени менга қараганда анча кам ҳимоя қилган. Қара, менинг мевамни қанчалар қаттиқ ҳимоя остига яширди. Уни аввал юмшоқ қобиқ билан яширди. Сўнгра қаттиқ ва мустаҳкам қобиқ билан ўради. Фақатгина бу билан кифояланмади. Меваларимни ингичка ва зич жойлашган тиканчалар билан ўради. Инсон унга осонлик билан эриша олмайди!
Анжир дарахти Каштан дарахтидан узоқ кулди ва деди:
- Сен биласанки, инсон ҳар қандай йўл билан данагинг мағзини чиқариб олади. Буни таёқ ва тошлар билан амалга оширади. Меванг тушганидан сўнг оёқлари билан топтайди ёки тош билан синдириб мағзини ейди.
Азизим! Иккаламизнинг ҳам мевамизни ейишади. Аммо икки хил услуб билан. Менинг мевамни юмшоқлик билан, сеникини эса қўполлик билан!
Менга юмшоқ инсонлар ёқади. Мени жарангдор дипломлар, шаҳодатномалар, илмий даражалар жалб қила олмайди. Қанча пулингиз борлигининг менга қизиғи йўқ. Булар бари сизники. Аммо юмшоқлигингиз ва тавозуйингиз менинг қалбим жиловини қўлига олади!
Кишиларга азият бермаслик учун сўзларини териб-териб гапирадиганлар мени ҳайратлантиради. У гапирса гўё меҳр ила елкангизни силагандек бўлади. Гапириб кўнглингизни олади. Агар суҳбатлашса худди жароҳатни тикаётган шифокор каби эҳтиёт бўлиб суҳбатлашади!
Мени оддий инсонларга юмшоқ муомалада бўладиган, вокзалларда ишлайдиган оддий ишчиларга табассумла боқадиган, чиқинди ташийдиган идораларда ишлайдиган оддий ишчиларга кулиб боқадиган, йўлнинг четида тиланчилик қилишдан ор қилиб озгина нарса ила савдо қилиб ўтирганларнинг нархига қарамай харид қиладиган, бу ишини махфий садақа ва фойдали шартнома ҳисоблайдиганлар доимо ҳайратлантиради!
Мени уйига кирганида саодат, шодлик ва хотиржамлик олиб кирадиган, завжасига сурур бағишлайдиган, фарзандларини хурсанд қиладиган, қизчаларини қучоқлайдиган, инсонларга худди фойдали ёмғир каби фараҳ улашадиган кишилар ҳайратлантиради!
Мени кишиларга улфат бўладиган, кишилар ҳам унга улфат бўладиган, инсонларга яхшилик соғинадиган, кишиларнинг ютуғи ўзининг ютуғини камайтирмаслигига ишонадиган, уларга тегадиган нарсалар ўзининг мулкидан узиб олинмаганига ишонадиган, ҳаммага барака сўрайдиган кишилар ҳайратлантиради!
Мени дунёни ўткинчи деб биладиган, бу дунёдан банда оладиган энг яхши нарса солиҳ амал деб биладиган, ўзидан яхши из қолдирадиган кишилар ҳайратлантиради!
Аллоҳим, бизни юмшоқ, ҳалим инсонлардан қилгин! Юмшоқ ва ҳалим инсонлар ила насибалантиргин!
Абдулқодир Полвонов