Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Онам доим бизга шундай дейдилар:
«Дадангиз ишдан уйга қайтганда унинг юзига табассум ила боқинглар, чунки ташқаридаги олам оталарни чарчатадиган муҳитдир».
Оталар ҳaқида гап кетганда баъзан қаттиққўл, ҳис-туйғудан бироз йироқ инсон тасаввур қилинади. Аслида эса, оталардаги меҳр, ҳиссиёт, шафқат оналарникидан қолишмайди.
Она боласини тўққиз ой вужудида кўтариб юрса, ота бутун умр фарзандларини қалбида кўтариб юради. Биз эса баъзан буни сезмаймиз.
Она фарзандини оч эмаслигини биладиган зот бўлса, ота оч қолмаслик йўлини ўргатадиган зотдир. Гоҳида биз буни англамаймиз.
Она фарзандини бағрида кўтариб юради, ота эса опичиб, елкасида кўтариб юради.
Онанинг муҳаббатини фарзанд туғилган пайтиданоқ сеза бошлайди, отанинг меҳр-муҳаббатини ота бўлганда сеза бошлади.
Она ҳам, ота ҳам пулга баҳоланмайдиган, замонлар ўтиши билан такрорланмайдиган инсонлардир.