Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Онамни йўқотгач, қалб шодлигидан маҳрум бўлганман. Фурсат қўлдан кетмай туриб, оналарингиз билан яшаш бахтидан баҳраманд бўлинг...
Ҳаётимнинг дастлабки даврида отам билан бирга яшадим. Ўша пайтларда отамдан ажралиб қолишимни, усиз яшашимни тасаввур қила олмас эдим. Отам вафот қилдилар...
Кейин ака-укаларим билан бирга яшадим. Аммо улардан ҳам ажралмасам керак, деб ўйладим. Улар оилали бўлишгач, ҳар бири ўз оиласи билан яшай бошлади.
Ўзим ҳам оила қурдим, фарзандлар кўрдим. Улардан ажралсам яшай олмасам керак, деган хаёлга бордим. Вақт ўтиб, улар ҳам оилали бўлиб, ўз йўлларида давом этишди...
Шундан сўнг билдимки, инсон Робби билангина доим бирга қолар экан. Барча ришталар узилар, фақат оламларнинг Робби Аллоҳга боғлиқлик қолар экан, холос!
Севган кишинг ҳаёт билан видолашиб, унинг қабрига бир сиқим тупроқ сочгач, дунёнинг арзимас нарса эканини, унда ҳеч ким боқий эмаслигини тушуниб етасан. Умримизни қисқартириб бораётган кунларнинг асло қайтмаслигини жуда яхши биламиз.
Шундай экан, ўзингиз учун Қуръондан кундалик вирдлар – вазифаларни одат қилинг ва уларни қандай бўлса-да, асло тарк қилманг. Ҳар куни, ҳар дам тасбеҳ, истиғфор, таҳлил айтиш, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга салавот айтиш билан машғул бўлинг.
Унутманг: жаннатийлар ҳеч бир иш учун Аллоҳни зикр қилмаган пайтларига ачингандек надомат чекишмайди.
Бобур Аҳмад тайёрлади
«Ҳилол» журналининг 11(32) сонидан