Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Азоннинг зикри Қуръони Каримда келгандир.
Аллоҳ таоло Жумуъа сурасида:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نُودِي لِلصَّلَاةِ مِن يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ وَذَرُوا الْبَيْعَ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
«Эй иймон келтирганлар! Жума кунидаги намозга чорланган пайтда Аллоҳнинг зикрига шошилинг ва савдони қўйинг. Агар билсангиз, ана шу ўзингиз учун яхшидир», деган (9-оят).
Ва яна:
وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاَةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَعْقِلُونَ
«Агар намозга нидо қилсангиз, уни эрмак ва ўйин қилишади», деган (Моида сураси, 58-оят).
Ушбу икки оятдаги «нидо»дан мурод азон экани очиқ-ойдин кўриниб турибди. Демак, азон Қуръонда зикр қилинган нарса экан.
«Азон» луғатда «билдириш» деган маънони англатади.
Шариатда эса фарз намознинг вақтини махсус қавл ила билдиришга «азон» дейилади.
Азон айтиш ҳижрий биринчи санадан бошланган. Аввал бошда мусулмонлар масжидда тўпланишар, намоз вақтини кутиб ўтиришар, вақт бўлганда эса намоз ўқир эдилар.
Ибн Умар розияллоҳу анҳунинг айтишларича, насороларнинг зангига ўхшаш занг чалиш ёки яҳудийларнинг дудига ўхшаш дуд чалиш маслаҳат қилинган ҳоллар ҳам бўлган.
«Кифоя» китобининг биринчи жузи асосида тайёрланди