Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абу Омир айтади: «Бир дўстимиз айтиб берди: «Муҳаммад ибн Восий оғирлашиб қолганида кўп инсонлар унинг олдига зиёратга келишди. Мен ҳам уни кўргани кирдим. Кимдир ўтирар, кимдир тик турар эди. У менга қаради-да, «Эртага пешона сочим ва оёғимдан тутилсам, жаҳаннамга ташлансам, булар менга бирон ёрдам бера оладими?» деб, қуйидаги оятни тиловат қилди: «Жинояткорлар сиймоларидан билиниб турурлар ва уларнинг пешона сочлари ва оёқларидан тутилур». (Роҳмансураси, 41-оят).
Дунёнинг хорлиги охират хорлигидан яхши
Ҳишом айтади: «Молик ибн Мунзир Муҳаммад ибн Восийни чақириб, «Қозилик қилинг», деди. Муҳаммад рад қилди. У яна такрорлади, бу яна рад этди. Шунда Молик «Кўнмасанг, уч юз дарра урдираман», деган эди, Муҳаммад: «Ихтиёр ўзингда, сен амирсан. Аммо охиратдаги хорликдан дунёдаги хорлик яхши», деди».
«Солиҳлар гулшани» китобидан