Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абдуллоҳ ибн Муборакнинг икки шогирди – Ҳассон ва Сувайддан ривоят қилинади: «Устозимиз Ибн Муборак Шомга бордилар. Биз ҳам у киши билан бирга эдик. Ҳар куни ибодат ва эзгу амаллар қилаётган қавмни кўрганларида бизга «Албатта, биз Аллоҳникимиз ва албатта, биз Унинг ҳузурига қайтувчилармиз». Бекор ўтказган умримиз учун ҳолимизга вой! Биз жаннатнинг очиқ эшикларини бу ерда ташлаб кетган эканмиз», дер эдилар. У зот билан Мусайса кўчасидан бораётган эдик, бир маст одамнинг баланд овозда байтни ўқиётгани эшитилди:
Аллоҳга осий бўлдим, нафсу ҳаво мени хор қилди,
Ўзим истар ишни қилолмай, аҳволим абгор бўлди.
Устоз ёнларидан дафтар чиқариб, бу байтни ёзиб қўйдилар. Биз: «Маст одамдан эшитган шеърни ёзяпсизми?» деб сўрадик. Абдуллоҳ ибн Муборак: «Не-не гавҳарлар гўнг уюмида бўлади деган сўзни эшитмаганмисан?» дедилар.
«Солиҳлар гулшани» китобидан