Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ражо ибн Ҳайва айтади: «Бир кеча Умар ибн Абдулазизнинг уйида тунаб қолдим, лекин кечаси ухламадим. Бир пайт чироқнинг мойи тугаб қолди. У чироққа мой қуймоқчи бўлаётган эди, «Эй мўминларнинг амири, чироққа мой қуйишни хизматкорга айтсангиз бўлади-ку», дедим. У киши: «Хизматкор куни билан ишлаган. Ҳозир ухлаш вақти», деди. «Ундай бўлса, сиз турманг, чироққа ўзим мой қуяман?» дедим. У киши: «Йўқ», деб ўзлари туриб унга мой қуйдилар ва ўринларига қайтдилар. Кейин менга шундай дедилар: «Эй Ражо, турганимда ҳам Умар ибн Абдулазиз эдим, қайтиб келганимдан кейин ҳам Умар ибн Абдулазизман. Ҳеч нарса ўзгаргани йўқ. Меҳмонларга хизмат қилдириш мурувватдан эмас».
«Солиҳлар гулшани» китобидан