Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абу Бакр ибн Айёш айтади: «Усмон ибн Осимнинг олдига кирдим. У жон талвасасида ётган экан. Бироз вақт ўтиб, у ҳушидан кетди. Кейин ўзига келиб, ушбу оятни ўқиди: «Биз уларга зулм қилмадик, лекин (ўзларига) ўзлари зулм қилдилар» (Зухруф сураси, 76-оят). Кейин яна ҳушидан кетди, сўнг яна ўзига келди. Ҳар сафар ўзига келганида ўша оятни такрорларди».
Жобир ибн Нуҳ айтади: «Аъмаш ўлими олдидан тинмай йиғлади. Унга: «Эй Абу Муҳаммад, нима учун йиғлаяпсан?» дейишди. У: «Ҳеч нарса мени йиғлашдан тўса олмайди, чунки ўзимнинг қандайлигимни жуда яхши биламан», деди».
«Солиҳлар гулшани» китобидан