Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Абдулвоҳид ибн Зайд бир куни Ҳавшаб ибн Муслимга: «Эй Абу Бишр, Аллоҳга йўлиққач, қандай аҳволда эканингни хабар қила олсанг, бизга хабар бер», деди. Орадан сал ўтмай, вабо тарқалди. Ҳавшаб ўша пайтда вафот этди. Абдулвоҳид уни тушида кўриб, «Эй Абу Бишр, бизга ваъда қилган нарсангни айтасанми?» деган экан, у шундай дебди:
– Ҳа, айтаман. Мен ҳозир роҳатдаман.
– Аҳволинг қандай?
– Аллоҳ бизни афв қилиб, нажот берди.
– Ҳасан Басрий-чи?
– У «иллийюн»да (нажот топганларнинг руҳлари Қиёматгача турадиган оламда). Биз уни кўрмаймиз, у ҳам бизни кўргани йўқ.
– Бизга нимани буюрасиз?
– Доим зикр мажлисларида бўлинглар, мавлоингиз Аллоҳ таоло ҳақида яхши гумонда бўлинглар. Яхшиликка эришиш учун шу икки нарса кифоя қилади».
«Солиҳлар гулшани» китобидан