Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Саъид ибн Салм йўлда кетаётган эди, олдига бир қария келиб, ҳамроҳ бўлди ва аҳволидан шикоят қила бошлади. Иккови ёнма-ён кетаётганда қария ҳассасининг учи билан Саъиднинг оёғини бир неча марта босиб олди. Саъиднинг оёғи қонади, лекин буни сездирмади, ҳатто инграб ҳам қўймади. Қария кетгач, Саъиддан сўрашди:
– Қандай қилиб бунга сабр қилиб турдинг?
– Қилган айбини билиб қолса, ҳожатини айтмай қоладими деб, чидаб турдим.
«Солиҳлар гулшани» китобидан