Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ваҳб ибн Мунаббаҳ айтади: «Бир обид Аллоҳга эллик йил ибодат қилди. Аллоҳ унга: «Сени мағфират қилдим», деб нидо қилди. У: «Роббим, мен гуноҳ қилмаган бўлсам, нима учун мағфират қиласан?» деди. Аллоҳ унинг бўйнидаги томирга буюрган эди, томири шундай қаттиқ ура бошладики, обид оғриқдан ухлолмай, намоз ўқий олмай қолди. Ниҳоят, бир оздан сўнг тинчланиб, ухлаб қолди. Тушида унинг олдига бир фаришта келди. Обид унга шикоят қилиб, «Ҳали бундай томир уришини кўрмаганман», деди. Шунда фаришта шундай деди: «Роббинг: «Сенинг эллик йил қилган ибодатинг ушбу томирингнинг урмай, жим туришига тенг келади», демоқда».
«Солиҳлар гулшани» китобидан