Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Жаъфар ибн Сулаймондан ривоят қилинади: «Ҳабиб Форсий шундай дейди: «Бир куни хотиним нон ёпиш учун хамир қорди. Хамир тайёр бўлгач, тандирга олов ёққани кетди. Шу пайт уйимизга бир тиланчи келиб қолди. Унга беришга ҳеч нарсамиз йўқлиги учун хотиним нонга деб тайёрлаб қўйган хамирни бериб юбордим. Хотиним келиб, «Хамир қани?», деб сўради. «Нон ёпгани олиб кетишди», дедим. Хотиним ишонмади. Ҳоли жонимга қўймай, жуда кўп сўрайверганидан кейин уни тиланчига бериб юборганимни айтдим. У: «Субҳаналлоҳ! Ахир ўзимизга ҳам егани бирор нарса керак-ку», деди. Шу пайт бир киши катта идиш тўла нон ва гўшт кўтариб кириб келди. Хотиним ҳайратдан ёқа ушлаб: «Нақадар тез қайтди-я! Хамирдан нон ёпиб, яна гўшт ҳам қўшиб беришибди», деди».
«Солиҳлар гулшани» китобидан